po walijsku - wspomnienie

Weekend minął niepostrzeżenie, byłam na wyjeździe integracyjnym z pracy, a w niedzielę na rodzinnych imieninach i przyjęciu komunijnym. W ostatniej chwili odpadła jakaś dodatkowa dziecięca atrakcja (urodziny w parku linowym w Powsinie, na które mieliśmy dowieźć Hanię) - chyba z powodu nagle załamanej pogody. I dobrze.
W domu remont się skończył. Odbył się w trzech rzutach, o pierwszym wzmiankowałam przed wyjazdem, drugi mnie szczęśliwie ominął, a trzeci - niewinne wstawienie szaf - miał miejsce w zeszłym tygodniu. Nikt nas jednak nie uprzedził, że to nie będzie wcale czysta robota, ot, przewiercenie kilku dziur w ścianie. Pod koniec dnia poziom syfu, pyłu i kurzu w niczym niezabezpieczonym mieszkaniu osiągnął apogeum, wyszłam z siebie i stanęłam obok, nakrzyczałam na bogu ducha winnych robotników, którzy i tak wykazali się przedtem hartem ducha, transportując niewymiarowe elementy przez okno balkonowe (nie zmieściły się na schodach). Panowie przyjęli moją histerię spokojnie, nawet wyrazili współczucie z powodu czekającego mnie sprzątania. Uspokoiłam się więc, a na odchodnym nawiązałam z jednym z nich całkiem przyjacielską rozmowę.Spontanicznie pożaliłam się na trwający od jakiegoś czasu chaos w domu i w pracy, wspomniałam o przeprowadzce biblioteki. Reakcja pana była ciekawa:
- Książki, mówi pani? Ja w moim życiu to może jakieś pięć książek przeczytałem!
- A jakie to były, pamięta pan?
- (skupienie i namysł, wreszcie ulga) Janko muzykant to był!
- O, to ja zapraszam do naszych bibliotek, może coś panu znajdziemy, na początek może jakaś sensacja albo kryminał, polubiłby pan na pewno!
- (zdumienie i niedowierzanie)To są takie książki? Bo ja myślałem, że tylko takie filmy są!
Ciekawe, dla ilu ludzi książka kojarzy się z czymś więcej, niż z Jankiem Muzykantem (skądinąd sympatyczną nowelką)?

A teraz zdjęcia z Walii, gdzie wyjechałyśmy z Agą trzeciego dnia z Oxfordu. Celem naszym był Bangor, miasto niewielkie i kameralne, za to z katedrą. Podróżowałyśmy pociągiem, bardzo komfortowo, gadając i oglądając widoki. I nagle zaskoczył nas widok morza - jechałyśmy wzdłuż wybrzeża, oglądając zachód słońca, dopóki nie zrobiło się całkiem ciemno. Odebrała nas z dworca już nocą kuzynka Agi i zawiozła do domu - charakterystycznego dla tych okolic, zbudowanego z czarnego kamienia, z łupkowym dachem. Odrębność Walii jest zauważalna właśnie w budownictwie chociażby, uwagę zwracają też dwujęzyczne napisy, czasem słychać też ludzi mówiących po walijsku. Jest to celtycki język, który ma nieco poniżej miliona aktywnych użytkowników, wszyscy są jednak bilingwalni i chętnie przerzucają się zaraz na angielski. Dowiedziałam się, że chociaż walijski nie ma statusu języka państwowego, jest intensywnie nauczany w szkołach i kultywowany w literaturze, oczywiście na niewielką skalę. To mnie bardzo ucieszyło, bo bardzo mi się taka różnorodność językowa podoba. Dowiedziałam się kiedyś o zastraszającym tempie zanikania w skali światowej rdzennych dialektów i języków - taka odwrotność wieży Babel jakby - i jest to smutna informacja. Na szczęście są ciekawe inicjatywy, również w Europie, by propagować i wspierać kulturę "małych" języków. Może się tak kiedyś nauczyć po walijsku? Jeśli bym miała okazję tam jeszcze jeździć, czemu nie? :-)

A oto zdjęcia z następnego dnia. Pogoda piękna, tylko wiatr wiał. Pojechałyśmy z Paolą i jej małym synkiem na wyspę Anglesey, krętymi drogami wśród wzgórz, aż nad zatokę. Widoki zmieniały się, pojawiła się charakterystyczna roślinność, owce i kamienne murki:



Za chwilę dotarłyśmy na brzeg i poszłyśmy na długi spacer. Wiatr prawie urywał głowę, słońce świeciło, było cudnie!
















Mogłabym jeszcze wrzucać i wrzucać fotografie, nie mogłam się powstrzymać i narobiłam masę zdjęć. Walia nas powaliła - nomen omen - rozmachem i przestrzenią. Ten krajobraz zachwycił mnie - na pewno tam kiedyś wrócę.
(nie był to jeszcze koniec tego dnia, reszta potem)