wtapiam się

Kilka dni temu jeden z moich czytelników, starszy pan, powiedział mi:

-Muszę panią serdecznie przeprosić. Pani jest nowym pracownikiem, widzieliśmy się tu już kilka razy, a ja jeszcze nie przywitałem się z panią. Błąd karygodny, proszę o wybaczenie...

Ja na to, że ależ ależ nic nie szkodzi naprawdę nic

a pan:

-Bo pani się tutaj tak doskonale WTAPIA W TŁO!

No, i masz, co zrobić z takim komplementem? Może zainwestować w rudą farbę do włosów i szal w wyrazistym kolorze (każda okazja dobra), żeby się tak jakoś z tego tła wyróżnić jednak? Tu dodam dla tych, co w bibliotekach nie bywają, że teraz już od dawna nie obkłada się książek w szary papier, lecz w przezroczystą folię. więc, na pociechę, nie wtapiam się w szare tło, tylko w kolorowe.
A potem pomyślałam sobie, że w końcu co złego jest w tym wtapianiu? Kiedy myśli się o sobie jak o centrum wszechświata, to może zaskoczyć w pierwszej chwili myśl, że nikt inny nie podziela tej perspektywy. David Rieff w swojej książce poświęconej Susan Sontag ("W morzu śmierci. Wspomnienie syna") opisał szok, jakiego doświadczył na widok napisu z reklamy w nowojorskim metrze. Napis głosił:
DO ZWYCZAJNEGO FACETA - TY NIM JESTEŚ!
W tym rzecz, właśnie. Czasem trudno uwierzyć, że się jest, po prostu, zwyczajnym człowiekiem i tak już zostanie.