(deszcz za oknem)

Wielka woda, jaka ostatnio nas gnębi, dotknęła również naszą bibliotekę. Nie moją placówkę, konkretnie (pracuję w czymś w rodzaju bunkra:-)), ale kilka innych na Ursynowie zostało zalanych podczas obu słynnych burz. Zwłaszcza w dwóch szkody są ogromne. Może nie ma co się zbytnio rozczulać nad książkami, gdy się popatrzy na zdjęcia z powodzi w Polsce, na zalane domy, uprawy, na te straszne zniszczenia i ludzką rozpacz? Ale i tego żal i smutno jest, chociaż to tylko książki.

Czytelnikom moim też się jakoś nie szczęści w kwestii zalewania (szeroko pojętej...). Niedawno pojawiła się jedna pani, przynosząc książkę zalaną sokiem. Nie była to, zresztą, jej pierwsza tego typu przygoda, inny nasz egzemplarz biblioteczny zdołała swego czasu utopić w Bałtyku podczas podróży promem do Norwegii. Inny zaś pan, który oddał grubo po czasie książki w strasznym stanie, mętnie się tłumaczył, że właśnie był w Płocku, gdzie zaskoczyła go powódź, której ofiarą padły właśnie nasze egzemplarze. Osobiście podejrzewamy, że książki padły ofiarą raczej innego typu zalania się, ale zatrzymałyśmy ten pogląd dla siebie.

Tymczasem tydzień bez Tomka upływa nam spokojnie,chociaż pracowicie. Z powodu wycieczki Dorotki musiałam wczoraj wstać o 5.30 rano, by odprowadzić ją do autokaru - pół nocy nie spałam, bojąc się, że się nie zbudzę na czas. Jak zwykle, gdy tak wcześnie wstanę, nie żałuję, poranki kryją w sobie tyle obietnic na nadchodzący dzień, jednak sam moment zrywania się po źle przespanej nocy jest dosyć przykry.
Przy okazji doszłam do wniosku, że mam już całkiem duże dzieci. Kiedyś takie wyjazdy Tomkowe były wielkim wyzwaniem, zwłaszcza, gdy zostawałam sama z trójką maluchów, z których któreś prawie na pewno od razu chorowało. Ledwie dociągałam do wieczora, a i kombinować trzeba było ostro w takich przypadkach - nie mogłam przecież wyjść z chorymi na dwór, ktoś musiał mi zrobić zakupy, itp. Teraz to już luksus - dziewczyny same się myją, ścielą łóżka, robią lekcje.

Ciesze się, że jest tak ciepło, wyciągnęłam już letnie ubrania i znajduję ogromną przyjemność w ich noszeniu. Czeka mnie jeszcze gruntowne przetasowanie ubrań dziecięcych, kto wie, o czym mówię, ten rozumie, dlaczego się wzdrygam na samą myśl i odkładam to ciągle na jutro.
I jeszcze niedawno, raz, dwa, zmontowałam sobie nowe kolczyki z kulkami z kryształu górskiego i srebra, które prześlicznie załamują światło i blikują w słońcu. Taki prezent dla siebie na przywitanie lata.