niezbyt sielsko lubelsko

Wolny koniec tygodnia spędziliśmy w Lublinie, skąd przywiozłam kilka melancholijnych okienek :-) Pamiętałam to miasto dosyć słabo sprzed dwunastu lat, odświeżyłam więc sobie trochę dawne wspomnienia. Obejrzeliśmy dokładnie Starówkę, spaliśmy zaś w hoteliku z widokiem na zamek. Dziwnie mi trochę było, gdy myślałam, że w tym samym zamku więziony był pod koniec wojny mój dziadek. W czasie wojny przeszło przez nie około 40000 osób, głównie członków ruchu oporu. W lipcu, tuż przed wyzwoleniem przez partyzantów polskich (po których przyszli zaraz sowieccy żołnierze), Niemcy metodycznie rozstrzeliwali więźniów, zabito wtedy około trzystu ludzi. Mój dziadek przeżył, chociaż słyszał już strzały z sąsiedniej celi. Zdążył ocaleć. Po wojnie, jak się dowiedziałam, zamek służył jako więzienie polityczne, kolejny raz stając się miejscem tortur i straceń. Mój dziadek nie uniknął i tego losu, tym razem jednak w więzieniu na Rakowieckiej w Warszawie, skąd uszedł właściwie cudem (miał wyrok śmierci za udział w AK). Jego życiorys doskonale nadawałby się na sensacyjny film, podobnie, zresztą, jak losy wielu innych Polaków w tym czasie.
Gdy patrzyłam na zamek, nie mogłam jakoś zapomnieć o tych wszystkich historiach, o bezmiarze cierpień, nieprawości i heroizmu, które miały miejsce za tymi murami. Dzisiaj to już historia, w odnowionych wnętrzach mieści się muzeum, warto zobaczyć przepiękną kaplicę Świętej Trójcy z freskami w stylu bizantyńskim z XV wieku. Na początku XIX wieku zostały one zatynkowane (!) i odkryte ponownie w 1899 roku.
Lubelska Starówka wygląda dziwnie niepokojąco, pełna kontrastów i rzeczy niepojętych dla niewtajemniczonych. Część kamienic odrestaurowana, bardzo, zresztą, pięknie; inne, nietknięte przez konserwatora, grożą zawaleniem. I są przeznaczone do rozbiórki. I stoją tak jedne obok drugich, straszą pustostany, powybijane szyby, tabliczki z napisem "grozi zawaleniem". Gdy się przyjrzeć dokładniej, widać, że jednak tu i ówdzie ktoś mieszka mimo straszących tabliczek, w jednej z kamienic są nawet nowe, drewniane okna, gdzie indziej przebłyskuje światełko na poddaszu. Atmosfera trochę jak w Bagnoreggio, "umierającym mieście", które zwiedzaliśmy kiedyś we Włoszech: przeczucie bliskiego końca, jakieś zawieszenie i bierność, a jednak bawimy się, choć Titanic tonie. Bo w Lublinie na starym mieście jest cała masa kawiarni, pubów i restauracji (przynajmniej jak na nieduże miasto we wschodniej Polsce). By zjeśc kolację, musieliśmy obejść kilka, bo nie było miejsc, wszystko zajete, Lublinianie się bawią.
Pamiętam, jak z Tomkiem przeczytaliśmy, że Edward Stachura, blisko z tym miastem związany, spał kiedyś przy grobie Józefa Czechowicza, jednego z moich ulubionych poetów. Próbowaliśmy znaleźć ten grób podczas wizyty w lublinie przed dwunastu laty, byliśmy na właściwym cmentarzu, ale nie udało się (trafiliśmy tylko na mogiłę kogoś z rodziny Poety). Tym razem było tak zimno, że nie szukaliśmy nawet, może następnym razem.














Po powrocie z Lublina zdążyłam jeszcze na warsztaty techniki sutasz w "Lesie Rąk". Rezultat pierwszej pracy nie jest powalający, jak się można domyślić, zwłaszcza, że szyłyśmy kontrastową nicią, żeby ... widać było błędy, brakuje jeszcze wyczucia materiału, ale - radość wielka z samej pracy! No, i to babskie towarzystwo w szacownej kamienicy, pochylone nad swoimi robótkami, bezcenne:-) Moja praca nie nadaje się jeszcze, żeby ją wrzucać na blog biżuteryjny, ale tutaj, czemu nie, w końcu sami swoi :-), więc się pochwalę. Do pracy już poszłam w tych kolczykach, co zostało natychmiast odnotowane przez kilka stałych czytelniczek:-)