trochę tu zimno

(okienko chyba pomorskie, prawdopodobnie skansen w Klukach)

Minus 23 stopnie tego ranka. To powinno być zabronione. Z trudem przemykam po dworze między pracą, domem, szkołą, sklepami i innymi miejscami, w których muszę czasem być. A szkoda, jest niewyobrażalnie pięknie z tym słońcem i śniegiem, a ja tak nie wytrzymuję tego zimna. Niewiarygodne, gdy pomyśleć, że niewielkie na skalę kosmosu wahnięcie naszej planety w jedną czy drugą stronę powoduje aż takie zmiany, stawiające człowieka i całe życie oparte na związkach węgla właściwie na granicy przeżycia. Trochę bliżej czy dalej od słońca - nie dałoby się i już. Z jednej strony syberyjskie mrozy, z drugiej - Sahara, brak wody, itp. Ziemia znajduje się w jedynym i unikalnym punkcie naszego układu słonecznego, w którym człowiek w ogóle może zaistnieć. Nie wnikając już w inne okoliczności korzystne, które zaistniały, jak na przykład atmosfera.
Niedawno oglądałam z dziećmi fascynującą książkę o kosmosie znakomitego duetu Mizielińskich: "Tu jesteśmy. Kosmiczne wyprawy, wizje i eksperymenty". Działa na wyobraźnię, zwłaszcza wizja ocieplenia Marsa, czy kopalni na księżycu. Strasznie się ten człowiek pcha wszędzie. Zdążył już zaśmiecić orbitę, teraz się zabiera za resztę, szczęśliwie jeszcze nie zepsutą. Zupełnie mi to obce takie ekspansyjne dążenia i inwazyjne skłonności, z całym szacunkiem dla tęgich mózgów badaczy.



A ja, działając na znacznie skromniejszym, domowym polu, ugotowałam wczoraj zupę-krem z marchwi i kolendry (ziarnista zmielona i natka do posypania). Z własnej inicjatywy dodałam rozgrzewającego imbiru. Taka domowa poezja, chwila błogości nad pachnącą miseczką.

Dzisiaj zaś mam swoją pierwszą w życiu lekcję francuskiego. Moim cichym marzeniem od wczesnego dzieciństwa było uczyć się tego właśnie języka. Jakoś się nie złożyło, rodzice nawet nie domyślili się, że strasznie tego chciałam, pamiętam, że próbowałam sama się uczyć (jako ośmiolatka!) z książek i płyt, ale poległam, jednak do tego trzeba nauczyciela, zwłaszcza, jak się jest dzieckiem. Potem życie potoczyło się swoją drogą, nauczyłam się innych języków, ale jakieś niespełnienie mi pozostało. Rozmawiając kiedyś z koleżanką doszłam do wniosku, że pewne języki obce mogą wyrażać jakąś część osobowości, która manifestuje się właśnie poprzez konkretną strukturę językową i brzmienie. Tak jest przynajmniej w przypadku koleżanki (germanistki z doświadczeniem) i moim. Już wiem, dlaczego mówienie po włosku sprawia mi taką przyjemność, mam też przemyślenia na temat innych języków, którymi lepiej lub gorzej władam (to temat na osobny wpis albo raczej zwierzenie). I teraz bardzo jestem ciekawa, o co chodzi z tym francuskim, jaka część mnie czeka na ekspresję w tej niełatwej mowie. Co mam do powiedzenia po francusku, jednym słowem. Zobaczymy, czekam z radością i niecierpliwością.