Siesta

Niedziela, od dwóch dni odpoczywam i wałkonię się, na ile mi pozwala sytuacja. Tomek jest w górach z Dorotką, na obiecywanym od dawna inicjacyjnym wyjeździe (pomysł: zarazić dziecko bakcylem górskim), ja z Janeczką i Hanią zostałam w domu. Umilamy sobie życie, jak możemy: śniadanie w piżamach na balkonie, swobodny czas dla siebie, filmy z mediateki, mnóstwo owoców i lodów (ja testuję teraz sorbety Grycana, bardzo dobre. Przypomniało mi się tutaj, jakie śniadanie jada się nieraz na Sycylii o tej porze roku: sorbety, właśnie. Cytrynowe albo miętowe, na przykład).
A w ogóle, to Italia zaprawiła mnie tak, że wcale nie czuję już tak bardzo tego upału, nawet się nim chwilami cieszę, bo jest w tym cała intensywność lata. I życia. Nie mówię tu o sytuacji wsiadania do samochodu, który stał przez pół dnia w słońcu, ale o takim sobie zwykłym spacerze na targ, do pracy, po wodę do źródełka. Będąc we Włoszech odkryłam, jak sobie z tym radzić (chociaż niekiedy sytuacja mnie przerastała, zwłaszcza w obliczu perspektywy, że nic się prawdopodobnie nie zmieni z temperaturą przez kolejne dwa miesiące).
Otóż, jest to proste. Trzeba się z pogodą POGODZIĆ. Wyrzucić z głowy batalistyczne słownictwo typu walka z upałem, strategia ochronna, itp. Zaakceptować to, że jak jest gorąco, to człowiek się poci. Nie używać klimatyzacji, nie kąpać się co 5 minut (nie namawiam tu, oczywiście, by całkiem z tego zrezygnować:-)). Żyć z tym. Cieszyć się z przewiewnych sukienek, wymyślać pomysłowe napoje (posadziłam na balkonie miętę od przyjaciół, rośnie, skubana, aż miło. Wystarczy wrzucić parę listków do zimnej wody... dodać listki bazylii, sok z cytryny, kostki lodu...). Nawet muzyki słuchamy innej, szczególnie fajna okazała się płyta "Siesta" ze wspaniałą saksofonistką Aliną Mleczko (DUX).



I, co najważniejsze, w upale odkrywa się zapomnianą już sztukę zaniechania. 40 stopni w cieniu, o jakiej aktywności można wtedy myśleć? Sjesta to konieczność, chociaż nie każdy pewnie może sobie w naszym pracoholicznym społeczeństwie pozwolić wtedy na pełnowartościowy odpoczynek. Ale sama idea jest ważna: mniej robić, więcej marzyć, dumać. Uszanować swoje prawo do zaniechania, prawo ciała do odpoczynku i zwolnienia tempa. Upał jest tu doskonałym pretekstem.
W powyższym utwierdziła mnie ostatnio lektura fantastycznych książek, bardzo polecam na wakacje i nie tylko: autor Tom Hodgkinson "Jak być leniwym" oraz (jeszcze lepsza) "Jak być wolnym". Przeczytaliśmy je z Tomkiem jednym tchem, pomrukując z rozkoszy. Zwłaszcza ja. Bo nagle zobaczyłam, jak ważne jest to, co zawsze intuicyjnie sobie ceniłam (także u siebie), a co współczesna kultura bezlitośnie piętnuje: próżnowanie, zamyślanie się, bezproduktywne (!) marzenia, zwolnienie tempa, spokój, czas na refleksję, unikanie (tak, tak, ponad trzysta godzin wagarów w trzeciej klasie liceum!!). Niektóre z tych rzeczy traktowałam jako swoje wstydliwe słabości, bądź luksusowe kaprysy. Tymczasem w odpowiedniej perspektywie można zobaczyć, jak chore jest przeciwieństwo takiej postawy, z czego ono kulturowo wynika i jak zniewala ludzi kultura obsesyjnej pracy jako wartości samej w sobie (dowartościującej pracującego), kultura "więcej" i "szybciej". Poradniki Hodgkinsona sa humorystyczne, napisane ciętym językiem i dają do myślenia. Nie mogę tez im zarzucić doktrynerstwa, bo autor - anarchista - z założenia promuje eklektyzm i skrojenie swojego życia na własną miarę, nie zaś na tę dyktowaną przez modę. Takie podejście do życia bardzo mi ostatnio odpowiada. :-)



(a relacja z Czarnohory i Lwowa - wkrótce, mam nadzieję)

PS. Właśnie wróciłam z kościoła, była Ewangelia o Marii i Marcie - wypisz, wymaluj, to, o co chodzi!