Domowo

Zły wirus męczył nas przez cały tydzień i nie puścił do tej pory. Zupełnie jak w listopadzie albo w marcu, a nie w pięknym, słonecznym wrześniu. Ostatnie dwa dni szkolnego tygodnia zostałam z dziećmi w domu (na moją skromną osobę, z racji braku gorączki, na pewno nie dostałabym zwolnienia lekarskiego). W domu, jak zwykle, jest bardzo miło. Weekend, zamiast zaplanowanych wcześniej wyjść, zrobiliśmy sobie planszówkowo - filmowy. My z Tomkiem jesteśmy od paru dni w trakcie starego serialu Saga rodu Forsyte'ów, doskonale sfilmowanego i zagranego, dzisiaj wieczorem szósty odcinek. A od Norwegów (naszych gości sierpniowych) dostaliśmy świetną grę, "Sequences", zatem bawimy się całkiem dobrze.

Gdy jestem w domu, więcej gotuję i dopieszczam rodzinę. Myślę sobie wtedy, że tak powinno być zawsze, że może rację ma Janeczka, dla której tak ważne są domowe, dobre posiłki zamiast szkolnych obiadów i domowe ciasta, o których pieczenie się tak często dopomina. Bo jednak nie da się tak wszystkiego idealnie dopiąć, gdy chodzę do pracy. Ale dobrze, że jest jak jest, że mam tę pracę. A w domu i tak byłam z dziećmi długo.

W ramach leczenia jedzeniem Tomek w tym tygodniu, z własnej inicjatywy jadł kaszę, ryż i warzywa zamiast ciężkich, białkowo-mięsnych dań. Z dziećmi jakoś się to nie udało, ale też im podawałam różne potrawy i napoje, specjalnie na wyzdrowienie.

Jednym z nich był "Napój magiczny", przygotowany z gorącej wody, plastrów surowego imbiru, cytryny, grapefruita i syropu malinowego. Do wypicia przed położeniem się do łóżka. Zainspirowałam się tu doskonałymi, zimowymi herbatami, jakie podają w Jazz Cafe na Służewie. O ile dobrze zapamiętałam, wyglądało to tam, mniej więcej, tak:

Zielona herbata

imbir

cytryna

(jeszcze coś, napiszę, jak mi się przypomni)

czarna herbata

plastry pomarańczy

goździki

syrop malinowy

 

Do tego upiekłyśmy razem z Janeczką drożdżowe ciastka według staroświeckiego przepisu. Może podam, ktoś wykorzysta, bo całkiem dobre. Od kształtu i nadzienia nazwałyśmy je Syryjskimi księżycami, nadziewanymi konfiturą różaną z Syrii, którą kiedyś dostałam od siostry, a niedawno odkryłam w kredensie.

Syryjskie księżyce

5 dkg drożdży

2,5 szklanki mąki

2 łyżki cukru

1/2 kostki masła

2 jajka

szczypta soli

1/2 łyżeczki cynamonu

1. Zrobić rozczyn z drożdży z odrobiną ciepłego mleka lub wody i cukru.

2. Mąkę wymieszać z masłem, jajkami, cukrem, cynamonem i wyrośniętymi drożdżami. Wyrobić przez 10 min, odstawić, aż urośnie.

3. Rozwałkować, wycinać szklanką kółka, nakładać konfiturę z róży, sklejać brzegi jak przy pierogach.

4. Upiec w 180 st aż się mocno zazłocą.

 

Przy jedzeniu ciastek padła propozycja nazwania ich Tureckimi Księżycami, bo to się nam skojarzyło silnie z jednym z odcinków czeskiej bajki dla dzieci o Makowej Panience. Pamiętacie może jeszcze ten film? Jako mała dziewczynka przepadałam za eteryczną bohaterką w pięknej, czerwonej spódnicy, lecz gdy zdarzyło mi się obejrzeć film już jako dorosłej osobie, zdębiałam: aż gęsto od aluzji bynajmniej nie dla dzieci przeznaczonych, głównie erotycznych i halucynogennych. Absolutne "drugie dno", by i dorośli mieli rozrywkę.

Dlaczego jednak ostatecznie księżyce zostały syryjskie, a nie tureckie? Obecna przy stole Dorotka opowiedziała nam wszystkim historię powstania flagi tureckiej. Oto waleczny Murad I po zwycięstwie pod Kosowym Polem ujrzał w kałużach krwi odbijający się księżyc i gwiazdę... Skojarzenie to błyskawicznie odebrało nam apetyt. Może to i legenda, ale jakże wiele mówiąca. W Syrii teraz, niestety, nie jest lepiej, ale przynajmniej konfitura była z ich róż.

A potem jeszcze rozmawialiśmy przez chwilę o różnych flagach i ich symbolice. Włoska - jednoznaczne skojarzenie moich dzieci: sałatka caprese. Polska - moja pierwsza myśl pobiegła tropem wiersza Pawlikowskiej o opatrunku, który zowiesz się sztandar (zakrwawiony, oczywiście). Rosyjska i chińska - niestety, podobne do tureckiej, aż strach rozwijać skojarzenia. I tak dalej...